Γράφει η Δρ. Ελευθερία Πειρουνάκη

Μια πρόσφατη μετά ανάλυση ανέδειξε την μεγάλη συσχέτισή Διαβήτη τύπου 2 και της σαρκοπενίας. Σύμφωνα με αυτήν, η παρουσία Διαβήτη τύπου 2 ή ακόμα και Προ διαβήτη αυξάνει σημαντικά τον κίνδυνο για εμφάνιση σαρκοπενίας και δυστυχώς τόσο η κακή ρύθμιση του Διαβήτη, όσο και η ύπαρξη Διαβήτη για πολλά χρόνια (> 6 έτη) ή ακόμη και η συνύπαρξη μικροαγγειακής νόσου αποτελούν παράγοντες κινδύνου για την ανάπτυξη σαρκοπενίας.

(Τhe association between Diabetes mellitus and risk of sarkopenia: accumulated evidences from observational studies front Endocrinol 2021).

Αντιστρόφως ανάλογα ακόμη και σε ανθρώπους χωρίς Διαβήτη (έρευνά 6895 ατόμων) η ύπαρξη σαρκοπενίας συνδέεται με υψηλά ποσοστά εμφάνισης Διαβήτη, ανεξάρτητα από το αν συνυπάρχει παχυσαρκία ή όχι.

(Low muscle mass and risk off Type 2 diabetes in middle-aged and older adults: findings from the Koges Diabelologio 2017).

Μια καλύτερη αναλογία μυϊκής μάζας και σωματικού βάρους σχετιζόταν με χαμηλότερό ποσοστό Iνσουλινοαντίστασης και χαμηλότερο ποσοστό εμφάνισης σε προδιαβήτη (αυτό δείχνουν τα αποτελέσματα πρόσφατων ερευνών).

Η άνοδος της μυϊκής μάζας σε σχέση με την λιπώδη μάζα λειτουργεί επίσης ως ανεξάρτητος παράγοντας καλύτερης γλυκαιμικής ρύθμισης.

Σε διαβητικούς ασθενείς αποδείχθηκε σε άλλες έρευνες πως ακόμη και η ρύθμιση της γλυκαιμικής λειτουργίας μπορεί να έχει θετική δράση απέναντι στη μυϊκή μάζα. Μία πτώση δηλαδή, της γλυκοζυλιωμένης κατά μια ποσοστιαία μονάδα έχει συσχετιστεί με σημαντικότερη άνοδο της μυϊκής μάζας αλλά και της κινητικότητας των ασθενών.

Συμπερασματικά λοιπόν όλες οι έρευνες και μετααναλύσεις αποδεικνύουν την σημασία ύπαρξης επαρκούς μυϊκής μάζας τόσο για την πρώιμη διάγνωση και αποφυγή Σακχαρώδους Διαβήτη, όσο και για την σωστότερη ρύθμιση του.

Για την διάγνωση και τον προσδιορισμό του βαθμού της σαρκοπενίας μια πολύ γρήγορη, αρκετά ασφαλής και ακριβής μέθοδος είναι η μέτρησή οστικής πυκνότητας Dual Εnergy x-ray-absorptiometry (DXA).

Σημαντικά θεραπευτικά μέτρα για την αντιμετώπιση της σαρκοπενίας αποτελούν η σωματική δραστηριότητα ,η σωστή αλλαγή διατροφικού πλάνου (κατόπιν ιατρικής συμβουλής), συνδυαστικές θεραπείες και πολλές φορές αλλαγή της φαρμακευτικής αγωγής.

Dr. med. Ελευθερία Πειρουνάκη

• Ενδοκρινολόγος-Διαβητολόγος-Μεταβολισμός
• Διδάκτωρ του Παν/μίου LMU Μονάχου Γερμανίας
• Ειδική Διαβητολόγος της Γερμανικής Διαβητολογικής Κοινότητας
• Ειδική στην Οστεοπόρωση (Μέλος του Γερμανικού Συνδέσμου Οστεολογίας)